Ród książąt Ostrogskich pozostawił trwały ślad zarówno w historii Wielkiego Księstwa Litewskiego, jak i Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Od czasu, gdy w źródłach z 1366 roku wspomniano pierwszego przedstawiciela tej dynastii, księcia Daniiła, możemy obserwować, jak na przestrzeni wieków Ostrogscy piastowali najwyższe urzędy w Wielkim Księstwie Litewskim, jednocześnie powiększając swoje posiadłości. Do XVI w. jedna trzecia historycznego Wołynia, tj. obwodów wołyńskiego, rowieńskiego żytomierskiego, stała się ich własnością.
Naukowcy nie są zgodni co do genealogii tego rodu. Pierwsza wzmianka o Daniile z Ostroga jest datowana na rok 1340 oraz w niej, jak i w innych najstarszych źródłach, brak komentarzy dotyczących jego pochodzenia. Główna dyskusja dotyczy pochodzenia Ostrogskich od Giedyminowiczów lub Rurykowiczów. W obu przypadkach mowa o rodach książęcych władających Rusią Kijowską oraz Wielkim Księstwem Litewskim. Właściwie, nawet jeżeli Ostrogscy pochodzili od Rurykowiczów, później spokrewnili się z Giedyminowiczami. Konstanty Ostrogski by prawnukiem wielkiego księcia litewskiego Olgierda.
Jeżeli spojrzymy w głąb historii okaże się, że sami Ostrogscy podtrzymują legendę o genealogii, powstałą w końcu XVI w. Głosi ona, że ród powstał od „pradziada Rusa” – legendarnego brata Czecha i Lecha, którego potomkiem jest, jak sądzono, Włodzimierz I Wielki, a później również Daniel Halicki. Podkreślało to wyjątkowe znaczenie Ostrogskich, tych „niekoronowanych królów Rusi” – przecież do nich w końcu XVI w. należała jedna trzecia historycznego Wołynia oraz część ziemi halickiej. Na początku XVII w. ten stary ród zaczął wymierać, bo z 8 ostatnich potomków w linii męskiej do 1620 roku nie pozostało ani jednego. Ostatni przedstawiciel rodu, potomek „po mieczu” Janusz Ostrogski w 1608 roku, żeby zapobiec rozproszeniu starannie gromadzonych ziem, dostąpił największego zaszczytu – została stworzona Ordynacja Ostrogska, w której skład wchodziły 24 miasta oraz 593 wsie.
Dziedzictwo historyczne tych książąt zarówno materialne, jak i symboliczne, było bardzo duże. Byli oni fundatorami kościołów, a konkretnie – świątyni Trójcy Świ
ętej oraz Św. Mikołaja, które były reprezentacyjne dla Wilna do powstania późniejszych kościołów. Co więcej, wspierali oni klasztor Kijowsko-Pieczerski, więc wielu przedstawicieli tego zacnego rodu zostało tam pochowanych. Fedir (św. Teodor) Ostrogski w klasztorze Kijowsko-Pieczerskim nawet złożył śluby zakonne, a po śmierci, gdy wykryto, że jego ciało nie ulega rozkładowi, został kanonizowany. Ogółem, do rodu należało około 600 cerkwi oraz 10 klasztorów. Dynastia ta nie pozostawiła
bez uwagi również placówek kształcenia, na przykład w takich miastach jak: Wilno, Kraków, Poznań.
Jednak, niewątpliwie, jeżeli będziemy mówić o placówkach kształcenia i swoistych placówkach naukowych, przede wszystkim należy wspomnieć Akademię słowiańsko-grecko-łacińską Ostrogską, tak zwane „wołyńskie Ateny”. Pracę kółka tłumaczeniowego tej instytucji uwieńczyło pierwsze wydanie Biblii w języku cerkiewnosłowiańskim, chociaż to tylko jedna z wielu prac, jakie tam powstały. Koniecznie należy wspomnieć, że „Alfabet” Ivana Fedorowa w 1578 roku został wydrukowany właśnie w drukarni Ostrogskiego. A więc, dzięki wsparciu książąt Ostrogskich, rozwijał się druk książek, sieć oświaty, wspierano kościół prawosławny.